پدال/ فولکسواگن کاملاً استراتژی الکتریکی سازی را در پیش گرفته و موفقیت خودروهایی همچون ID.4 بخش اصلی تبدیل این رویاها به واقعیت خواهد بود؛ اما بدون وجود بیتل در آن زمان شاید فولکس هرگز به اعتبار کنونی دست پیدا نمیکرد. اگرچه بیتل بصورت رسمی با ما خداحافظی کرده اما اصول ساده و قیمت ارزان آن هنوز هم امروز کارایی دارد. بیتل امسال ۷۵ ساله شده است؛ اما داستان این خودرو چه بوده است؟ فولکسواگن در بایگانی خود به دنبال بازگو کردن مختصر تاریخچه یکی از موفقترین خودروهای تاریخ خود بوده است.
اول اینکه بیتل همیشه به این عنوان شناخته نمیشد. در ابتدا این خودرو تایپ ۱ نام داشت و تولید انبوه آن از ۲۷ دسامبر ۱۹۴۵ شروع شد. کارخانه مشهور ولفسبورگ مکان تولید این خودرو بود و بیتل در ابتدا به عنوان پروژه پرستیژ سوسیالیستهای ملی برنامه ریزی شده بود. البته از سال ۱۹۳۹ به بعد کارخانه ولفسبورگ برای تولید انبوه خودروها در نظر گرفته شد. زمانی که سرانجام پایان جنگ جهانی دوم فرا رسید تنها ۶۳۰ دستگاه از این مدل پرستیژ که بعدها نام KdF واگن را به خود گرفت تولید شد؛ اما زمانی که بریتانیاییها هم وارد ماجرا شدند تولید این خودرو افزایش یافت و داستان موفقیت آن آغاز شد.
دولت بریتانیا با هدایت ایوان هرست سریعاً کارخانه ولفسبورگ را برای تولید دوباره خودروها آماده کرد و ۲۰ هزار دستگاه خودرو توسط بریتانیا در سال ۱۹۴۵ سفارش داده شد. از آنجایی که آلمان هنوز با عواقب جنگ دستوپنجه نرم میکرد تأمین غذا و دیگر مایحتاج ضروری با مشکلاتی مواجه بود. با این وجود تا پایان آن سال تعداد ۵۵ خودرو خط تولید را ترک کردند. پس از آن بود که هر ماه حدود ۱۰۰۰ دستگاه خودرو تولید شد. تعداد بیشتری از خودروها نیز میتوانست تولید شود اما تأمین مواد خام نقش مهمی را ایفا میکرد. با تمامی این موارد صادرات بیتل از سال ۱۹۴۷ شروع شد. تولید بیتل سرانجام در سال ۲۰۰۳ و پس از تولید حدود ۲۱,۵۲۹,۴۶۴ دستگاه به پایان رسید.