سالین S7، هایپرکار فراموش‌شده

پدال/ این روزها نام سالین را چندان نمی‌شنویم اما بیست سال پیش، این تیونر آمریکایی با معرفی ابرماشین S7 حسابی نام خود را سر زبان‌ها انداخت. اولین ویژگی مهم S7 این بود که توسط یک سوپراسپرت‌ساز مشهور یا خودروساز بزرگ ساخته نشده بود و یک تیونر کوچک کار طراحی و توسعهٔ آن‌را انجام داده بود که تجربهٔ قبلی در ساخت سوپراسپرت نداشت. سالین تیونری بود که به تیونینگ موستانگ‌ها شهرت داشت و S7 اولین خودروی کاملاً اختصاصی این شرکت محسوب می‌شد. طرح اولیهٔ این هایپرکار توسط استیو سالین (مؤسس شرکت سالین) داده شد، شرکت صنایع هیدن کریک بودجهٔ آن‌را تأمین کرد و گروه RML هم شاسی، سیستم تعلیق و آئرودینامیک آن‌را توسعه داد. سالین S7 رسماً در آگوست سال ۲۰۰۰ در مسابقات مونتری رونمایی شد.

قوای محرکه
S7 به یک پیشرانهٔ ۷ لیتری V8 تنفس طبیعی تمام آلومینیومی اختصاصی مجهز شده بود که توسط خود سالین توسعه یافته و ساخته شده بود. البته این پیشرانه در اصل بر اساس موتور بلوک کوچک ۵.۷ لیتری ویندسور فورد ساخته شده بود اما به‌طور گسترده‌ای اصلاح و بازطراحی شده بود. این موتور ۷ لیتری ۵۵۰ اسب بخار قدرت و ۷۱۲ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این نیرو از طریق یک گیربکس شش سرعتهٔ دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. هرچند شاید قدرت ۵۵۰ اسب بخاری S7 در مقایسه با هایپرکارهای امروزی که بیش از ۱۰۰۰ اسب بخار قدرت دارند کم به نظر برسد اما هایپرکار سالین حتی با استانداردهای امروزی هم بسیار سریع است زیرا ظرف تنها ۳.۳ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و توانایی دستیابی به حداکثر سرعت ۳۵۵ کیلومتر بر ساعت را داشت.

ویژگی‌های برجسته
مثل بسیاری از هایپرکارهای مدرن، در توسعهٔ S7 هم تمرکز زیادی روی کاهش وزن وجود داشت و به همین دلیل بدنهٔ آن به‌طور کامل از فیبر کربن ساخته شده بود. علاوه بر این، برای شاسی خودرو هم از طرح فریم فضایی با پانل‌های تقویت‌کنندهٔ فولادی سبک‌وزن و آلومینیومی لانه‌زنبوری استفاده شده بود. به لطف این اقدامات، وزن S7 به تنها ۱۳۰۰ کیلوگرم رسیده بود. از سوی دیگر، روی بدنهٔ S7 هم دریچه‌های هوا، اسپویلرها و سایر ویژگی‌های آئرودینامیکی تعبیه شده بود تا به ایجاد جریان هوای بهینه کمک شود. به لطف این ویژگی‌ها، S7 در سرعت ۲۶۰ کیلومتر بر ساعت به‌اندازهٔ وزن خود داون‌فورس تولید می‌کرد.
 


S7 توئین توربو

سالین در سال ۲۰۰۵ تصمیم گرفت S7 را کمی دیوانه‌وارتر کند و به همین دلیل پیشرانهٔ آن‌را به دو توربوشارژر گارت با بوست ۵.۵ psi مجهز کرد. این کار خروجی موتور ۷ لیتری سالین را به ۷۵۰ اسب بخار قدرت و ۹۵۰ نیوتن متر گشتاور رساند که حتی هنوز هم اعداد چشمگیری هستند. S7 توئین توربو پرفورمنس فوق‌العاده‌ای هم داشت به‌گونه‌ای که ظرف تنها ۲.۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت دست میافت، مسافت ۴۰۰ متر را ظرف ۱۰.۵ ثانیه طی می‌کرد و حداکثر سرعت آن به ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

S7R نسخهٔ مسابقه‌ای از مدل تنفس طبیعی S7 بود که از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۷ تولید شد. این نسخه برای شرکت در مسابقاتی مثل ۲۴ ساعتهٔ لمانز، قهرمانی GT فیا و لمانز آمریکا طراحی شده بود. در سال ۲۰۰۴، فراری از مطبوعات خودرویی سراسر جهان برای حضور در پیست انزو دینو به‌منظور برگزاری دور هشتم مسابقات GT سوپر ریسینگ فیا دعوت کرد تا پیروزی صددرصدی خودروهای مسابقه‌ای خود و همین‌طور مازراتی MC12 GT1 را در برابر رقبای خارجی به نمایش بگذارد اما در این رقابت‌ها، سالین S7R در برابر دو مازراتی MC12، سه فراری ۵۵۰، سه فراری ۵۷۵ و دو لامبورگینی مورسیه‌لاگو به پیروزی رسید. مطبوعات این رویداد را یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های غیرمنتظره در تاریخ مسابقات اتومبیل‌رانی قلمداد کردند زیرا یک خودروی مسابقه‌ای از یک شرکت کوچک توانست فراری را در خانهٔ خود مغلوب کند.

 

چرا تکرارنشدنی است؟
سالین S7 از جهات مختلفی یک ابرماشین تکرارنشدنی است. این خودرو یکی از معدودی هایپرکارهای آمریکایی بود که توانست بزرگان این حوزه را به چالش بکشد و نام خود را در برابر ابرماشین‌های فوق‌العاده‌ای مثل پورشه کاررا GT و مرسدس بنز SLR مک‌لارن مطرح کند. S7 اولین و احتمالاً آخرین هایپرکار سالین محسوب می‌شود زیرا این روزها این شرکت به سمت مشارکت و همکاری با چینی‌ها رفته و تنها محصول اختصاصی آن کوپهٔ اسپرت S1 با پیشرانهٔ ۲.۵ لیتری ۴۵۰ اسب بخاری است. باورش سخت است که سالین S7 دو دهه پیش معرفی شده زیرا هنوز هم پرفورمنس بی‌رحمانه‌ای را ارائه می‌کند و به طرز شگفت‌انگیزی مدرن به نظر می‌رسد. این یک ابرماشین تکرارنشدنی است.

 
مشخصات فنی